Deze pagina is automatisch vertaald.
De oliehandelaar John Vickers was er rotsvast van overtuigd dat, zoals hij zei, "wat moreel juist is, ook economisch haalbaar is". Hij was vastbesloten de behoeften van werknemers en klanten boven winst of rendement voor familieaandeelhouders te stellen. Zijn bedrijfsfilosofie werd zwaar op de proef gesteld, maar bleek duurzaam tijdens twee olieprijsstijgingen in de jaren zeventig en tachtig, en tijdens recentere recessies.
Vickers was directeur (1960-80) en voorzitter (1967-2000) van Benjn R Vickers & Sons Ltd, een smeermiddelenbedrijf dat in 1828 door zijn overgrootvader werd opgericht. Het bedrijf werd wereldleider in smeermiddelen voor nichetoepassingen bij de fabricage van textiel en in schepen. Later ontwikkelde Vickers Oils, onder leiding van Vickers' zoon Peter, biologisch afbreekbare olie voor de scheepvaart, waardoor de impact op het milieu werd geminimaliseerd.
In 1977 kreeg hij het Companion Membership van het Textile Institute. Vickers merkte op dat "smeermiddelen ontworpen zijn om de wrijving tussen botsende oppervlakken te verminderen" en het was zijn visie om, in de woorden van een vice-kanselier van de Universiteit van Leeds, "zowel de maatschappij als de machines te smeren". Hierbij werd hij beïnvloed door zijn Methodistische geloof en zijn levenslange associatie met de Moral Re-Armament movement (MRA), waarmee hij meer dan twee decennia als vrijwilliger werkte nadat hij de Universiteit van Cambridge had verlaten.
Het gaf hem een diepgewortelde overtuiging dat het bedrijfsleven en de industrie een morele kracht in de samenleving moeten zijn. "De industrie is de plaats waar kapitaal, management en arbeid kunnen leren samenwerken... om recht te zetten wat verkeerd is", zei hij. We kunnen winst maken. Op een dag zullen deze natie en de wereld Yorkshire zegenen als we weer profeten gaan produceren. Op de diamanten jubileumconferentie van het Textile Institute in 1970 zei hij: "Er is een prijs te betalen - voor het management door mensen boven winst te stellen, voor de werknemers door perfectie boven loon te stellen". Dit zou "de vloedgolf van creativiteit, kwaliteit, betrouwbaarheid en winstgevendheid vrijmaken die nodig is om miljoenen mensen in elk land te kleden en uit te rusten.
Zijn bedrijf zag de omzet verdubbelen in de vijf jaar tot 1973 en Vickers schreef in zijn dagboek: "... hadden we weinig voorzien van de galopperende toename van de verkoop in de topjaren, tot aan de oliecrisis van 1973. De zeepbel barstte die herfst, toen de olieproducerende landen een enorme olieprijsstijging van 400 procent in drie maanden oplegden. Maar, zoals Vickers opmerkte: "In werkelijkheid was de prijs die aan de landen in het Midden-Oosten werd betaald al lange tijd erg laag.
Vickers Oils gaf een campagneposter uit met de slogan 'Er is genoeg voor ieders behoefte - maar niet genoeg voor ieders hebzucht.' De poster spoorde aan: "Loop wanneer je kunt en gebruik de bus; offer het comfort van thuis op.
Zijn bedrijf verloor 30 procent van de omzet tijdens de eerste oliecrisis en zou bijna 40 procent verliezen tijdens de tweede olieprijsschok van 1980-1982. Vickers bleef gedurende de moeilijkheden vertrouwen houden in klanten en werknemers en bleef bij individuele werknemers die moesten worden ontslagen totdat zij elders werk vonden. Tijdens een staking van vrachtwagenchauffeurs was niemand meer verbaasd dan de stakers buiten zijn fabriek toen de baas zelf hen koffie en Mars Bars kwam brengen. De stakingsleiders schreven hem na afloop: "Als jullie ooit onze hulp nodig hebben, neem dan contact met ons op".
John Farrar Vickers werd geboren in Leeds in 1914. Benjamin Britten zat een jaar voor hem op Gresham's kostschool in Norfolk, en Vickers herinnerde zich dat hij het orgel bespeelde in de kapel voor de huisgebeden.
In zijn laatste schooljaar leende een familievriend hem een exemplaar van A J Russells boek For Sinners Only, over de Oxford Group, de voorloper van de MRA. De zomer daarop, 1933, nam hij deel aan een conferentie van de Oxford Groep. Hij studeerde voor zijn MA in Economics aan het Christ's College in Cambridge, waar hij Keynes' colleges over volledige werkgelegenheid bijwoonde en de strijd aanbond met zijn mentor, Reginald Northam, over de vraag of de drijfveren van de menselijke natuur al dan niet veranderd konden worden.
Na zijn afstuderen ging hij werken bij de Oxford Groep. De oprichter ervan, Frank Buchman, nodigde hem en andere Britten, waaronder de tennisster Bunny Austin, uit om zich bij hem in de VS te voegen, net toen de oorlog uitbrak. Gesteund door senator Harry S. Truman hielden zij zich bezig met een moreel opwekkend programma in Amerikaanse fabrieken.
Na de oorlog nam Vickers regelmatig deel aan de jaarlijkse industriële conferenties van de MRA in het centrum in Caux, Zwitserland. In 1947 trouwde hij met Eleanor Bourdillon, de dochter van een diplomaat. Toen Vickers in de jaren 1950 in Nederland en Zwitserland woonde, werd hij een vriend en collega van industriëlen zoals Frits Philips, hoofd van het elektronicabedrijf, die deelnam aan de viering van het 150-jarig bestaan van Vickers Oils in 1978. Vickers werd ook trustee-directeur van het Westminster Theatre in Londen, bekend om zijn christelijke toneelstukken.
Als fervent Yorkshire cricket supporter bezocht hij wedstrijden tot in zijn negentiger jaren. Tijdens familievakanties in Schotland bezocht hij vissers om hen te vragen of de olie van Vickers voldoende was voor de veiligheid van hun boten. Vickers bleef ervan overtuigd dat iemands karakter werd gevormd door zijn dagelijkse werk en religieuze idealen en dat het beste in de menselijke natuur kon bijdragen aan een rechtvaardiger wereld.
John Vickers, zakenman: geboren Leeds 9 november 1914; gehuwd 1947 met Eleanor Bourdillon (twee dochters, één zoon); overleden Leeds 21 september 2013.
Voor het eerst gepubliceerd in The Independent, 12 december 2013
English