David Hind

David Hind, die mede-directeur werd van Hawthornes drukkerijen en kantoorboekhandels in Nottingham, was een avonturier met een groot inlevingsvermogen in mensen.

Dit was te danken aan zijn christelijke opvoeding als Methodist, versterkt door zijn betrokkenheid bij de Moral Re-Armament (MRA) beweging, na de opening van haar internationale centrum in Caux, Zwitserland, in 1946. Dit zou Hind leiden tot reizen in Zuid-Azië en verschillende Afrikaanse landen ten zuiden van de Sahara.

David Anstey Hind werd geboren in Banbury, Oxfordshire, op 21 oktober 1919. Hij was de zoon van Henry Hind, marketeer bij Colman's Mustard, en Alice (geboren Anstey). Hij was de tweede van vier broers en zussen, waaronder een oudere zus en twee broers. Hun grootvader van moederskant, admiraal Anstey, was van 1900 tot 1904 hoofdingenieur van de marine op de scheepswerf van Hong Kong.

David werd opgeleid aan de Nottingham High School for Boys. Hij was een fervent sportman en werd drie keer als eerste rugbyspeler uitgebracht. Hij speelde rugby voor Midland County Schools in 1936.

In 1937 kwam hij op 18-jarige leeftijd bij Hawthornes als vertegenwoordiger en in zijn eerste jaar verdubbelde hij de omzet voor Nottingham and District. De oprichter van het bedrijf, Tom Hawthorne, introduceerde hem in de ideeën van The Oxford Group, de christelijke beweging die de voorloper was van MRA.

In 1940, tijdens de Tweede Wereldoorlog, werd Hind ingelijfd bij de Royal Artillery. Hij werd geplaatst op Shetland als groepscommandant in een lichte luchtafweereenheid. In 1944 werd hij overgeplaatst naar India, waar hij toetrad tot het13de Bataljon van de Sherwood Foresters, een trainingsbataljon voor jungleoorlogsvoering bij Ranchi. Hij werd bevorderd tot kapitein en adjudant van het regiment. Hij verhuisde naar Agra waar hij tot zijn demobilisatie in 1946 het bevel voerde over een compagnie.

Na zes jaar oorlog was Hind op zoek naar zijn rol in de wederopbouw van de vrede. Hij vond die via het centrum van Caux, waar veel voormalige vijanden elkaar ontmoetten in een geest van verzoening en vergeving. Hij besloot als vrijwilliger fulltime bij de MRA te gaan werken. Dit bracht hem in 1947 naar Richmond, Virginia, en Californië. De volgende jaren was hij in Frankrijk, België, Nederland en het Ruhrgebied, het hart van de Duitse zware industrie. In de zomer van 1952 gingen hij en een collega, Alec Porter, op pad om in heel Frankrijk de communistische vakbondsleiders van het Algemeen Verbond van de Arbeid (CGT) te ontmoeten.

Het was het hoogtepunt van de Koude Oorlog en de strijd om de ziel van West-Europa, nadat Oost-Europa onder Sovjetheerschappij was gekomen. Het communisme werd door een Italiaanse auteur beschreven als "duisternis op de middag". Een andere Italiaan, die Caux bezocht, beschreef de MRA daarentegen als "zonsopgang om middernacht".

Hind en Porter reisden door de noordelijke industriële regio van Frankrijk, naar de mijnstad Lons en naar vliegtuigarbeiders in Toulouse en havenarbeiders in Marseille. Ze gingen zelfs naar Monte Carlo om de croupiers te ontmoeten. Ze kregen een warm onthaal van de vakbondsleiders in Parijs, maar niet in Bordeaux, waar ze als een ideologische bedreiging werden gezien en in niet mis te verstane bewoordingen te horen kregen dat ze moesten vertrekken. Porter zou zich later herinneren: "Voor David was het een hoog avontuur. Hij genoot van elke minuut, het bereiken van nieuwe mensen. Hij vond het geweldig om nieuwe vrienden te maken en de uitdaging van deze mannen, die zo overtuigd klonken van hun ideologie, aan te gaan. David leidde vanaf het front, maar hij betrok ons er allemaal bij."

Vanaf 1952 reisde Hind met de MRA naar India, Ceylon (Sri Lanka), Pakistan en Thailand. Vanuit Azië ging hij met zijn collega Jim Baynard-Smith naar Afrikaanse landen: Soedan, Ethiopië, Kenia en Oeganda. Zij namen de eerste kopieën van een volledig Afrikaanse kleurenfilm, Freedom, opgenomen in Nigeria, mee naar Soedan. De film toont de strijd voor onafhankelijkheid van de koloniale overheersing en de mentaliteitsverandering die nodig is om vertrouwen op te bouwen. De Soedanese regering kocht drie kopieën voor gebruik met haar mobiele filmeenheid.

Ze waren te gast bij de familie Mahdi in Khartoem, de Soedanese hoofdstad. Hun vriend Sayed Ahmed el Mahdi was een imam en geestelijk leider voor miljoenen Soedanezen, en de zoon van de grondlegger van het onafhankelijke Soedan. Hind raakte ook bevriend met Buth Diu, een minister van het kabinet uit Zuid-Soedan. Hind wist dat Buth Diu een hekel had aan de Britten en de Arabische noorderlingen. In zijn vroege leven had hij een laagbetaalde baan gehad bij de Britse districtscommissaris, waaronder het poetsen van diens schoenen.

De Sudanese premier stuurde Buth Diu samen met Hind naar Caux in Zwitserland. Ze deelden een kamer en tot verbazing van Buth Diu poetste Hind de eerste ochtend de schoenen van de minister. Het was het soort zorg dat zijn haat deed helen en hem op het spoor zette van staatsmanschap om de bittere scheidslijnen tussen Noord en Zuid in Soedan te overbruggen. Baynard-Smith merkte later op dat David "dienend leiderschap" gaf. Hij zou altijd dankbaar zijn voor Hind's "innerlijke rust en kalmte, die diepe, kalme, gezaghebbende stem en grinnik... die elke waargenomen spanning of woede bij mensen die we ontmoetten kon onderscheiden en onschadelijk maken".

In 1959 keerde Hind na de dood van zijn vader terug naar huis om bij zijn moeder in Nottingham te zijn. Hij trad weer in dienst bij Hawthornes en voegde kluizen en brandkasten toe aan de divisie kantoormeubilair en werd samen met Richard Hawthorne directeur. In 1970 werd hij door Rajmohan Gandhi, hoofdredacteur van het nieuwsweekblad Himmat in Bombay, teruggevraagd naar India, waar hij drie jaar lang werkte om de advertentie-inkomsten voor de krant te verhogen.

Terug in Engeland trouwde hij in 1975 met Gail Pearson, een collega van de MRA. Ze woonden in Wimbledon en dat jaar werd hij directeur van Grosvenor Books, verantwoordelijk voor de marketing. Ze bezochten boekhandels in heel Zuid-Azië en 100 boekhandels in Nieuw-Zeeland en Australië.

David en Gail vestigden zich in 1988 in Redditch. Daar raakten zij bevriend met Chinese en Taiwanese studenten aan de Universiteit van Birmingham, en moedigden hen aan te luisteren naar de "innerlijke stem" van geweten en richting in het leven. Dit leidde tot hun vier bezoeken aan China, Hong Kong en Taiwan. Hun onkosten werden af en toe gedekt door Davids enthousiasme voor het kopen en verkopen van antiek.

Tegen het einde van zijn leven leed David Hind aan een hartkwaal en een chronische leverziekte. Hij overleed thuis in Redditch, 89 jaar oud, op 31 mei 2008.

Hij wordt overleefd door Gail, drie nichten en twee neven.

Dit overlijdensbericht werd geschreven in juli 2020, toen Gail Hind met de auteur de eerbetuigingen deelde die op Davids begrafenis werden gegeven.

Noot: Gail Hind overleed in augustus 2021.