Dora Milt stierf op 25 augustus, in haar 80ste jaar, na een lang ziekbed. Dorli, zoals men haar graag noemde, was klaar om te gaan: ze had haar begrafenisdienst voorbereid, haar adressen waren in orde, ze had wat aantekeningen over haar leven geschreven die de jonge Duitse pastoor van de parochie kon gebruiken.
In 1946 gaf Dorli haar baan en appartement op en sloot zich aan bij een grote groep Zwitserse mannen en vrouwen die zich wilden inzetten voor een morele en spirituele herbewapening in Europa. Dit werk, gericht op de werkelijkheid, kwam overeen met zijn begrip tussen christenen en moslims.
Toen ze de zeventig bereikte, vond Dorli dat ze na jaren van reizen een plek moest zoeken om te blijven. Dit was niet gemakkelijk. Na veel onzekerheid bood een oude schoolvriendin haar een charmant appartementje aan in zijn gebouw. Dorli voelde zich daar op haar gemak; ze ontmoette haar oude en nieuwe vrienden en leefde daar haar laatste jaren vrij rustig, met een verbazingwekkende innerlijke vrijheid.
Dorli was een sportvrouw en vooral een gepassioneerde skiër, maar ze was niet sentimenteel; ze had een hekel aan pronken, maar blonk uit in correspondentie: hoeveel vrienden, dichtbij of ver weg, brachten haar brieven, geschreven in haar mooie, regelmatige handschrift, hen vreugde? We zullen haar altijd met dankbaarheid herinneren.
