De ultieme beslisser

Planning valt onder het departement en de jurisdictie van de Heilige Geest. Ik las deze zin in het boek van Klaus Bockmuehl, Luisteren naar de God die spreektdat mijn vrouw Susan en ik gebruiken voor onze ochtendstilte. Het zette me stil! Ja, ik geloof in het zoeken naar Gods leiding in mijn leven op het gebied van waarden, doelen en relaties, maar plannen?

Bockmuehl schrijft vanuit een diep bijbels perspectief. In zijn verkenning van de Handelingen van de Apostelen merkt hij op dat de Heilige Geest soms instructies gaf die contra-intuïtief en niet strategisch leken. De eerste christelijke missie was geen product van menselijk redeneren (bijv. 'Als we de taak op deze manier aanpakken, zal het de meeste impact hebben.'). Wanneer de Heilige Geest Paulus en zijn team opdraagt om niet naar de provincies Asia en Bithynia te gaan, lijkt dit 'bewust in te gaan tegen dergelijke menselijke berekeningen'. Deze provincies waren natuurlijke doelwitten; 'ze waren de volgende in de rij, geografisch gezien, en in termen van het missionaire belang van hun dichtbevolkte steden.'

Toch merkt Bockmuehl op hoe effectief een 'opmerkelijk klein aantal mensen' was dat werd uitgezonden om de boodschap naar Samaria, Ethiopië, Griekenland en Rome te brengen. Deze aanpak zou niet zijn gekozen door mensen met een rationele, berekenende houding.

Wat moeten we hiervan denken? Het kan toch niet betekenen dat we alle strategische planning moeten opgeven? Ik geloof dat we het vermogen om te redeneren met een doel hebben gekregen. Ik denk niet dat Bockmuehl suggereert dat we dit moeten negeren. Maar in de afgelopen decennia zijn alle non-profitorganisaties, inclusief organisaties met een spirituele grondslag zoals de mijne, steeds meer onder druk komen te staan om te meten, te evalueren, prioriteiten te stellen en ja, om te plannen. Misschien verliezen we soms de noodzaak uit het oog om de wijsheid van een hogere macht te zoeken.

Paulus en zijn team 'scheidden niet het wat en het hoe, en vertrouwden het ene toe aan God en het andere aan mensen'. Het schrijven van Bochmuehl is een nuttige herinnering dat de ultieme strateeg degene is die zich bewust is van alle factoren, waarvan we er veel misschien niet voorzien. Het is geen toeval dat het eerste toneelstuk van mijn schoonvader Alan Thornhill The Forgotten Factor heette.

Ik moet denken aan een tijd in het begin van de jaren 2000, toen ons Hope in the Cities-programma in Richmond, Virginia, zich nationaal had uitgebreid en ik voortdurend op reis was, zowel door het land als internationaal. Grote geldschieters steunden ons. Het was allemaal strategisch, belangrijk werk. Maar in sommige brieven aan collega's refereerde ik aan het groeiende gevoel van druk en uitputting. Er waren ook interne teamuitdagingen.

Op een weekend kregen Susan en ik het aanbod om het huisje van een vriend in de uitlopers van de Blue Ridge Mountains te gebruiken. Terwijl we naar de zonsondergang keken, kregen we de eerste contouren van wat uiteindelijk de Community Trustbuilding Fellowship werd. In plaats van voortdurend naar andere steden te reizen, lag de nadruk op het naar Richmond halen van leiders uit de gemeenschap en het gebruik van de stad als een doorlopend 'laboratorium' om te leren. Tot op heden komen de deelnemers uit 16 staten en ze passen de waarden en vaardigheden die ze hebben geleerd nu toe in hun werk in de staatsoverheid, de gezondheidszorg, het onderwijs, het bedrijfsleven, geloofsgemeenschappen en in basisorganisaties. En vandaag de dag inspireert dit model soortgelijke inspanningen op elk continent.

Dit initiatief was niet alleen het resultaat van menselijke planning, hoewel dat zeker een vitale rol speelde in de ontwikkeling en implementatie ervan. Het was het product van ruimte maken voor reflectie en bewust luisteren naar 'de God die spreekt'. Ik vind het nuttig om over deze ervaring na te denken en hoop dat ik vandaag aandachtiger ben.