Een gebedsreis

Ik ben opgegroeid in een christelijk gezin en als klein kind zei mijn moeder elke avond dit gebed met mij:

Lieve Jezus zachtmoedig en mild, kijk naar dit kleine kind
Heb medelijden met haar eenvoud, laat haar tot U komen.

Ik had geen idee wat het betekende, maar ik hield van poëzie, dus ik zei het graag en het bracht me op het idee van een dagelijks gebed. Toen ik begin tiener was, ging ik naar een kerstpantomime, Geef een hond een botwaarvan het algemene thema was dat als je de woorden 'I couldn't care less' zei, je veranderde in het dier waar je het meest op leek. En de enige manier om terug te keren naar de menselijke vorm was door echt de woorden 'alsjeblieft, bedankt en sorry' te zeggen. Ik vond dit wel leuk en begon mijn nachtelijke gebeden te baseren op Alsjeblieft, Dankjewel en Sorry.

Toen ik nog geen 18 was, stond ik voor een moeilijke beslissing. Ik had verschillende universiteitsbeurzen gewonnen die zouden leiden tot status en zekerheid, en als alternatief had ik de kans om een opleiding te volgen en als vrijwilliger te gaan werken bij Moral Re-Armament (nu Initiatives of Change), dat zich inzette voor een betere wereld. Ik herinner me dat ik die avond met een zware verkoudheid op de vloer van mijn slaapkamer zat en bad om Gods leiding. Ik pakte mijn Bijbel en sloeg hem willekeurig open, en hij viel open bij een gedeelte van het boek Spreuken dat ik nog nooit gelezen had:

En nu mijn zonen, luister naar mij: Gelukkig zijn zij die mijn wegen volgen.
Hoor het onderricht en wees wijs, en verzuim het niet.
Gelukkig is de man die naar mij luistert,
Dagelijks wakend aan mijn poorten, wachtend naast mijn deuren,
Want wie mij vindt, vindt het leven en verkrijgt gunst van de Heer;
Maar wie mij mist, verwondt zichzelf; allen die mij haten, hebben de dood lief.
(Spreuken 8:32-36)

Ik voelde dat dit een gebedsverhoring was en heb de rest van mijn leven vrijwillig gewerkt in verschillende delen van de wereld om bruggen te bouwen tussen mensen en om verandering te brengen op persoonlijk, nationaal en internationaal niveau. De basis van dat werk was 's ochtends een stille tijd - een kans om de Bijbel te lezen en dan rustig naar God te luisteren voor gedachten over het verleden, het heden en de toekomst, en om die gedachten op te schrijven. Er is een oud Chinees spreekwoord dat zegt dat het sterkste geheugen niet zo sterk is als de bleekste inkt. Veel mensen denken dat bidden betekent dat je veel woorden gebruikt om met God te praten. Voor mij is luisterend bidden de meest belangrijke, verbazingwekkende en ondersteunende manier om te leven.

Toen ik het een keer moeilijk had om met collega's samen te werken, stelde mijn lieve moeder, een geweldige mentor in mijn leven, voor dat ik voor hen zou bidden. Het is moeilijk,' zei ze, 'om iemand niet aardig te vinden als je voor hem bidt. En ik merkte dat ze gelijk had.

Een paar jaar later, getrouwd met een geweldige man die betrokken was bij hetzelfde werk en met twee kleine jongens van 5 en 8 jaar, werd bij mijn man David een agressieve hersentumor vastgesteld. Op dat moment kom je er echt achter of het geloof waarop je je leven hebt gebaseerd echt is of niet. Ik had altijd geloofd in bidden voor anderen, maar toen het nieuws bekend werd en mensen over de hele wereld, inclusief kerken die ons niet eens kenden, begonnen te bidden, werd ons huis omhuld en gesteund door een ongelooflijke vrede die ons door die donkere dagen naar de andere kant bracht. Davids hersenchirurg was een uitgesproken atheïst en hij wist dat we christenen waren, dus toen we terugkwamen voor controle na de operatie zei hij op een nogal spottende toon 'Ik neem aan dat je denkt dat God je gered heeft'. Waarop David antwoordde: "Nee, veel betere mensen dan ik hebben het niet gered. Maar Hij beloofde wel dat Hij bij me zou zijn, wat er ook zou gebeuren, en bij degenen van wie ik hou'. En op weg naar buiten draaide hij zich om en zei tegen de chirurg: 'Weet je, geloof is als een gloeilamp. Om te weten of hij werkt, moet je hem aanzetten.' Een wrange glimlach van de chirurg.

Hij ontsnapte die keer aan de dood, maar toen hij begin 60 was kreeg hij de diagnose multipel myeloom, een ongeneeslijke botkanker, en hij stierf 11 jaar geleden. Door een buitengewoon wonder konden we een jaar voor zijn dood een huis kopen in Gerringong. Ik sloot mijn non-stop leven in Sydney af en verhuisde daarheen, een gebied waar ik van hield maar waar ik bijna niemand kende. Ik stortte een beetje in. Maar ik voelde altijd Gods aanwezigheid en leiding, en ik blijf geleid worden naar mensen en situaties om voor te zorgen. Ik werd uitgenodigd voor een christelijke meditatiecursus en ging een beetje met tegenzin mee omdat ik het gevoel had dat mijn hele leven nu een soort meditatie was! Dat was het natuurlijk niet en ik ontdekte dat christelijke meditatie een praktijk en een spirituele discipline is. Het was een compleet nieuwe ervaring voor me toen ik leerde om stil te zitten en gewoon te zijn - geen woorden, geen plannen, geen egocentrische video's of gebeden voor anderen. John Main, de Benedictijnse monnik die de diepe christelijke wortels van meditatie herontdekte, schrijft: 'De reis is een reis weg van het zelf, weg van egoïsme, weg van zelfzuchtigheid, weg van isolatie en het is een reis naar de oneindige liefde van God'.

Het heeft mijn ochtendstilte verrijkt. Ik begin nu met het opschrijven van drie dingen waar ik dankbaar voor ben van de dag ervoor - deze gewoonte is een levenslijn voor mij - dan een dagelijkse Bijbellezing, dan rustig zitten om over de dag na te denken en mijn gedachten op te schrijven, dan 25 minuten meditatie, eindigend met gebeden voor de mensen en plaatsen die God op mijn hart heeft gelegd. Dit is mijn gebedsreis tot nu toe - ik weet zeker dat het verhaal nog niet af is.