Conflicten in het Midden-Oosten, een Frans perspectief

Slechts vier dagen in Caux en toch, zelfs na de afdaling van de berg, blijft de ziel daarboven hangen.

Dit jaar leverden we met mijn Franse teamgenoten een bijdrage aan het Forum voor Democratie door drie rondetafeldiscussies te organiseren onder de titel: "Conflicten in het Midden-Oosten, een Frans perspectief". Want Frankrijk is een land waar deze verwoestende conflicten een krachtige en pijnlijke weerklank vinden; maar in Frankrijk wonen ook bouwers van de vrede of ze passeren er.

De man die maandenlang met grote toewijding onze voorbereidingen voor deze dagen had geleid, was helaas twee weken eerder om dwingende professionele redenen verhinderd om naar Caux te komen.

Ieder van ons werd daarom gemobiliseerd om een van de tien sprekers aan onze rondetafels te verwelkomen; mannen en vrouwen van verschillend kaliber, met verschillende culturen en benaderingen, van wie we zeker wisten dat hun bijdragen van hoge kwaliteit zouden zijn, ondanks hun meningsverschillen, maar in een zeer gevoelige context.

Verwelkomen: mensen begeleiden bij hun aankomst in een groot, onbekend huis, hen wegwijs maken in het ritme van het huis, maar hen ook aan elkaar voorstellen, ontmoetingen en uitwisselingen aanmoedigen en hen betrekken bij alle aspecten van het leven van de plek.

Nooit eerder had ik zo sterk het gevoel dat we een hecht team waren, dat onze vaardigheden bundelde om een evenement in dienst van de wereldvrede tot een succes te maken.

Iets groters dan wij was bezig het beste uit onze krachten te halen en ons boven onze gewone zelf uit te tillen. We waren ons unaniem bewust van het belang van het moment en van ons aandeel in de verantwoordelijkheid: opmerkelijke mensen waren ingegaan op onze uitnodiging, op een plek die ze niet kenden, om bij te dragen aan een wereldwijde reflectie over onze verscheurde wereld, om de middelen in vraag te stellen om het voortbestaan van respect voor mensenrechten en democratische waarden te garanderen, terwijl een nieuwe wereldorde deze met voeten treedt en voorrang geeft aan machtsevenwichten.

Op dit forum waren we ook omringd door deelnemers die door andere oorlogen in tegengestelde kampen terecht waren gekomen. Hoe kunnen we praten over dialoog en toenadering als de wonden nog rauw zijn? Caux speelde zijn rol als een plaats van welkom om op zijn minst uiting te geven aan zijn lijden; en wij, in veel opzichten gespaard, waren daar om met onze aandachtige aanwezigheid en onze vriendschap anderen te koesteren die meer lijden dan wij, omdat we geloven dat zij die het meest geleden hebben, het meest te geven hebben om een andere wereld op te bouwen.

Tientallen jaren geleden daagde de man die de beweging inspireerde waaruit Initiatives of Change is ontstaan, de mensen om hem heen uit: Je moet kiezen tussen luisteren naar de stem van God of luisteren naar de stem van tirannen en kanonnen. Vandaag zijn we nog niet klaar met het onderzoeken van de betekenis van deze woorden, die vandaag de dag nog steeds relevant zijn, en het aanpassen ervan aan de mentaliteit van onze tijd.

In Caux worden we eraan herinnerd dat elk van onze levens een microkosmos is van de wereld waarin we leven. Er zijn geen kleine veldslagen en geen grote oorlogen. Iedereen wordt uitgenodigd om deel uit te maken van de genezing. Dit is de prijs van een nieuwe hoop.