Deze pagina is automatisch vertaald.
Alcoholics Anonymous(AA) vindt zijn oorsprong in de transformerende ervaringen van zijn twee stichters, die betrokken waren bij The Oxford Group (OG), wat later Moral & Spiritual Rearmament(MRA) werd, wat tegenwoordig Initiatives of Change(IofC) heet. De praktijken van de Oxford Groep droegen in belangrijke mate bij aan de nuchterheid van de twee oprichters van Anonieme Alcoholisten en zij gebruikten deze praktijken om de 12 Stappen van de AA te ontwikkelen, die een specifieke codificatie zijn van de methoden en praktijken van de Oxford Groep. Velen erkennen Frank Buchman als een sleutelfiguur in het beïnvloeden van al het bovenstaande om vorm en vaart te krijgen.
De eerste stap, stap 01, in het 12-stappenprogramma luidt:
"We gaven toe dat we machteloos stonden tegenover alcohol - dat ons leven onbeheersbaar was geworden."
Het idee is dat de verslaafde persoon waarschijnlijk alles geprobeerd heeft om zichzelf van zijn verslaving te bevrijden en dat dit mislukt is. Ze hebben allerlei zelfhulpmethoden geprobeerd en uiteindelijk geaccepteerd dat hun eigen wilskracht niet werkt, dat ze machteloos staan tegenover hun verslaving. Ze hebben zich overgegeven aan het feit dat ze niet in staat zijn om hun weg uit deze situatie te vinden. Ze hebben hun macht, hun controle opgegeven, ze hebben de bodem bereikt, hun grenzen, ze zijn hopeloos.
Interessant genoeg kan er iets onverwachts gebeuren wanneer iemand dit stadium van authentieke machteloosheid bereikt en volledig afstand doet van zijn of haar agency en geloof dat ze zichzelf kunnen veranderen en hun verslaving kunnen beheersen. Wanneer machteloosheid wordt geaccepteerd, toegegeven en je eraan overgeeft, ontstaat er een nieuwe vorm van agency en empowerment, een die voorheen niet beschikbaar was, een die alleen te vinden is aan de andere kant van hopeloosheid en overgave. Deze reis kan niet worden gemaakt, het klinkt als een paradox, het is contra-intuïtief.
Ik vraag me af of we ons wereldwijd in een vergelijkbare situatie bevinden. Laat me proberen uit te leggen wat ik bedoel, ook al probeer ik het zelf nog steeds te begrijpen!
De meesten zullen het ermee eens zijn dat de huidige wereldwijde situatie in alle opzichten op de rand van instorten staat, milieu- en menselijke systemen vertonen afschuwelijke niveaus van uitsterven en armoede, gewelddadige oorlogen blijven duizenden mensen doden. Sommigen noemen al deze onderling afhankelijke problemen een polycrisis. Sommigen geloven dat er iets dieper en fundamenteler mis is en noemen het een metacrisis.
De meesten zouden het eens zijn met een versie van deze analyse, en toch heerst er in de meeste ruimtes, gemeenschappen en groepen waarin ik mij bevind het geloof dat we kunnen veranderen en dat we de wereld kunnen redden. Het gemeenschappelijke verhaal is dat 'ik tijdens mijn leven ben veranderd, ik heb mijn denken en gedrag veranderd, dus verandering is mogelijk en er is hoop voor de toekomst als we allemaal een manier kunnen vinden om onszelf en onze wereldwijde systemen te veranderen'. Er zijn veel benaderingen die een weg vooruit proberen te vinden - systeemdenken, complexiteit, het verhaal veranderen, wereldwijde transformatie, morele verbeelding, de innerlijke ontwikkelingsdoelen, de duurzame ontwikkelingsdoelen, impact investing, programma's om vertrouwen op te bouwen, enz. Ik weet zeker dat ze allemaal iets te bieden hebben, en bij sommige ben ik zelf betrokken!
Tijdens een online groepsbijeenkomst stelde ik de vraag "Wat als we onszelf niet kunnen veranderen en er nog steeds hoop is voor de wereld?". Na een paar minuten stilte verwierpen de meeste mensen mijn suggestie en gingen door met het idee dat ze verandering hadden gevonden en dat er dus hoop is dat mensen kunnen veranderen, en dus hoop voor de wereld.
Op een bepaald niveau plaatst dit geloof in persoonlijke verandering mensen in het midden van het probleem, en daarom mensen in het midden van de oplossing. Er zijn anderen die de wereld posthumanistisch benaderen, dit betekent niet dat de mens verdwenen is, het betekent dat de mens niet meer in het midden van alle denkwijzen en verhalen wordt geplaatst, maar dat bijvoorbeeld de aarde in het midden wordt geplaatst. In sommige religies wordt god in het centrum geplaatst. De mens in het middelpunt plaatsen is een manier van denken die er deels toe heeft geleid dat deze 'geologische tijdsperiode' het Antropoceen wordt genoemd.
Gregory Bateson geloofde dat onze bewuste doelgerichtheid een pathologie was geworden, een ziekte die ons scheidde van miljoenen jaren evolutionaire wijsheid. Hij geloofde dat onze berekenende geest en ons gebruik van taal ons in staat stelt om dingen een naam te geven die ze uit hun context en hun relaties haalt en ons in staat stelt om ze uit te buiten. Buchman zag iets soortgelijks in het menselijk denken, een egoïsme dat hij in verband bracht met 'materialisme'.
Wat als dit het fundamentele probleem is, dat de mensheid gelooft en hoopt dat ze de kracht heeft om zichzelf uit deze polycrisis te bevrijden? Wat als het probleem is dat deze polycrisis het resultaat is van de verslaving van de mensheid aan een manier van zijn, doen en leven waarbij ze zichzelf in het middelpunt plaatst? Als het een verslaving is, dan zal de mensheid eerst alles proberen om uit deze verslaving te geraken, en het natuurlijk steeds erger maken naarmate het mislukt, en naarmate het mislukt, zullen de pogingen steeds wanhopiger worden. De oplossingen en verbeelde toekomsten die hoop geven worden gegenereerd vanuit een plaats van verslaving, vaak onbewust, en zo worden ze deel van het probleem, niet de uitweg.
Wat als de uitweg is om naar de plaats te gaan waar velen bang voor zijn, namelijk stap 01 van de 12 Stappen, om op te geven, om onze machteloosheid toe te geven, om hopeloos te worden, om te geloven dat onze eigen wilskracht ons hier niet uit kan halen, dat we onszelf niet kunnen veranderen en de wereld niet kunnen veranderen?...
Hoop kan deel uitmaken van de verslaving. We hopen op een betere toekomst, we stellen ons een duurzamere toekomst voor en we ondernemen actie om het mogelijk te maken, we proberen onszelf en de wereld te veranderen. Klinkt als iets goeds, toch?... maar wat als deze hoop eigenlijk een manier is om het heden te vermijden, om de realiteit van de wereld voor ons te vermijden, om de hartverscheurende en zielsvernietigende pijn die we onder ogen zouden moeten zien te vermijden, om onze diepe verstrikking en aansprakelijkheid in het geweld dat velen wordt aangedaan niet te accepteren zodat sommigen, zoals ik, de levensstijl kunnen hebben die ik heb...
Wanneer ik dit idee deel met de meeste mensen die een verschil proberen te maken, worden ze depressief, sommigen zelfs boos, en willen ze er niet meer over praten omdat ze zich er hopeloos door voelen. Ze willen weten wat het alternatief is, wat de oplossing is? Als ik ze vertel dat ik het niet weet, dat ik het me niet kan voorstellen, en misschien kan niemand van ons dat, omdat de onvoorstelbare toekomst voorbij stap 01 ligt, kijken ze me aan als iemand die verdwaald is, en ik ben het met ze eens! Misschien kan verdwalen in de barsten van ons denken ons helpen...
Ik realiseer me dat er veel mensen zijn die daar misschien al zijn, die geloven dat verandering in zichzelf en de wereld niet mogelijk is, dat ze machteloos en onbeduidend zijn, en toeschouwers die toekijken hoe de wereld instort.
Mijn punt is echter dat, of je nu gelooft dat je wel of niet kunt veranderen, het uitgangspunt van het denkproces hetzelfde is, het plaatst jou, of de mensheid, in het middelpunt!
Stap 01 van de 12 Stappen is het bereiken van een punt waarop dit idee om onszelf in het middelpunt te plaatsen niet langer geldig is, we het geloof erin verliezen, we onze machteloosheid accepteren, toegeven en volledig omarmen, we de hoop in onszelf en onze wilskracht opgeven...
... en van daaruit komt misschien een nieuw soort agency beschikbaar, een nieuw soort hoop, een hoop die iets anders centraal stelt, een hoop die voortkomt uit een andere plaats en een ander wij, een hoop die ons in staat stelt om door te gaan naar de andere 11 stappen!
Voor Frank Buchman, als christen, was dat het centraal stellen van Gods wil en Gods leiding in zijn denken, in zijn leven en in het leven van de groep, in het centrum van 'de naties', een wereld geleid door God. Ik pleit niet voor god, ik erken meer dit idee van het de-centreren van de mens!
De paradox is dat stap 01 geen bewuste keuze is, geen verlichte keuze, geen rationele intellectuele keuze, het is het totaal tegenovergestelde, het is een breken van het hart en de geest, een breken wanneer de pijn van de planeet en miljoenen mensen echt gevoeld wordt, het gaat over het invoeren van wanhoop en hopeloosheid.
Joanna Macy herkent de twee kanten van deze wanhoop, ze schrijft "we ontdekken hoe het uitspreken van de waarheid van onze angst voor de wereld de muren tussen ons neerhaalt en ons in diepe verbondenheidbrengt" en "wanneer we ophouden onszelf af te leiden door te proberen de kansen op succes of mislukking te achterhalen, worden onze geest en ons hart bevrijd in het huidige moment".
Frank Buchman ontwikkelde een dagelijkse gewoonte om zichzelf te de-centreren, om te proberen te luisteren en zich te laten leiden door de meer-dan-menselijke wereld. Hij geloofde dat groepen individuen deze reis collectief en individueel konden maken, om hun machteloosheid te accepteren, om de hoop op te geven voor de wereld die ze wilden zien, en in plaats daarvan te zoeken naar de volgende stap van actie naar een toekomst die ze zich niet konden voorstellen of ontwerpen, en toch een toekomst waar ze vertrouwen in konden hebben. Hij sprak over niet ontdekken wie gelijk heeft, maar wat juist is.
Wat als hoop in onszelf onze grootste barrière is om een weg vooruit te vinden?
Plaatsen voor verdere verkenning:
English