Juliet Boobbyer (1930-2023)

Juliet Boobbyer was een vrouw met een diep persoonlijk geloof, die geloofde dat de christelijke geschiedenis van Groot-Brittannië een bron kon zijn voor het bouwen van bruggen tussen de naties van het Verenigd Koninkrijk en ook met Ierland.

Haar toneelstuk met muziek, Columba, vertelde het verhaal van de Ierse abt en heilige uit de zesde eeuw, die de abdij op het eiland Iona stichtte die een centrum van geloof en leren werd voor heel Europa.

Het stuk, waarvoor Joanna Sciortino en de Ierse componiste Elaine Gordon de muziek schreven, ging in première in het Netherbow Theatre, het Church of Scotland Arts Centre, in Edinburgh, als onderdeel van de Edinburgh Fringe in 1978. Het werd opgevoerd door de Adamnan Players met een wisselende cast en toerde de volgende jaren door Schotland van Alloway, de geboorteplaats van Robert Burns, tot Orkney, en werd ook opgevoerd in Engeland en Wales. Het werd opgevoerd in het conferentiecentrum van de Westminster Cathedral in Londen. Het toneelstuk werd in 1981 gepubliceerd door Fowler Wright Books.

Juliet Honor Rodd werd op 28 oktober 1930 in Londen geboren. Zij was de tweede van vier dochters van ontdekkingsreiziger en bankier Francis Rodd, die vanaf 1941 de Lord Rennell of Rodd was. Hij stond in 1943 aan het hoofd van AMGOT (Allied Military Government of Occupied Territories).

In 1938 kocht en renoveerde de familie Rodd Court, een Jacobiaans landhuis in Presteigne in de Hindwell-vallei, op de grens van Herefordshire en Radnorshire. De parochie Rodd Hurst dateert uit het Doomsday Book en de familie Rodd ontleende haar naam aan de parochie.

In 1940 werden Juliet en haar zussen met hun moeder, de kunstenares Mary Rodd (neé Smith), geëvacueerd naar de VS. Mary, een kleindochter van Lord en Lady Antrim, was opgeleid aan de Slade School of Art in Londen.

De meisjes gingen naar school op de Friends' Academy op Long Island. In 1943 werd het voor hen veilig genoeg geacht om naar Engeland terug te keren, hoewel een schip in hun transport door een Duitse U-boot tot zinken werd gebracht. Terugkerend naar Rodd Court, reden de meisjes op hun paarden door het platteland.

Juliet ging naar de Westonbirt School in Tetbury, Gloucestershire. Ze blonk academisch uit en kreeg een plaats aangeboden om zoölogie te studeren in Oxford.

Tegen die tijd was hun moeder Mary echter in aanraking gekomen met de christelijke beweging de Oxford Groep uit de jaren dertig, die de oprichter, Frank Buchman, in 1938 opnieuw lanceerde als een campagne voor "morele en geestelijke herbewapening" (MRA). Zijn doel was de dreiging van militaire herbewapening door Hitler tegen te gaan.

Juliet voelde zich geroepen om met de beweging te werken, inclusief het naoorlogse verzoeningswerk in het internationale centrum in Caux, Zwitserland, dat in 1946 werd geopend.

Juliet sloeg haar plaats in Oxford af om zich bij deze onderneming aan te sluiten, tot grote ontsteltenis van haar vader, hoewel hij zich later met haar besluit verzoende.

Het werk bracht haar naar vele landen, waaronder de VS, waar ze in 1957 trouwde met haar collega, de voormalige rugby-international van Engeland, Brian Boobbyer.

Het paar bracht enkele jaren door in Azië, vooral in India, waar zij nauw samenwerkten met Rajmohan Gandhi, een kleinzoon van Mahatma Gandhi. In Japan en de Filippijnen richtten zij zich vooral op vredesopbouw tussen de voormalige vijanden.

Juliets belangstelling voor de kunst groeide door haar werk met de MRA, die verzoening wilde bevorderen door middel van muziektheater. Haar internationaal reizende shows, waaronder The Vanishing Island (1955-1956) en Space is So Startling (1962-63), lieten zien hoe de bitterheid en haat van de Koude Oorlog konden worden aangepakt. Juliet werkte aan de kostuums voor deze shows. Ze leerde dat de kunst een rol kon spelen bij het bouwen van bruggen: geloof en spiritualiteit konden mensen in staat stellen op een diep gemotiveerd niveau te veranderen en bij te dragen tot verzoening.

In 1962 keerden ze terug naar Engeland en vestigden zich in Oxford. In de volgende drie decennia boden zij gastvrijheid, vriendschap en een luisterend oor aan studenten en bezoekers uit de hele wereld, waaronder Aung San Suu Kyi van Birma. Een Japanse student die hen bezocht is nu keizer Naruhito.

Juliet schreef samen met Ailsa Hamilton de multimediaproductie Crossroad (1973) over het leven van Frank Buchman, die werd opgevoerd in het toenmalige Westminster Theatre en het jaar daarop werd verfilmd.

Toen Brians gezondheid begin jaren negentig begon af te nemen, verhuisden ze naar Little Rodd, dat Juliet in 1982 had geërfd, naast Rodd Court. Voor haar was het als thuiskomen en ze stortte zich op het leven in de buurt.

Ze was betrokken bij de restauratie van de historische kerk van St Mary, Pilleth, op de plaats waar in 1402 een veldslag tussen de Welsh en de Engelsen plaatsvond. Een project om het dak van de kerk te vernieuwen werd medegefinancierd door het Heritage Lottery Fund, op voorwaarde dat de parochie een kwart van het bedrag bijeenbracht: 80.000 pond. Juliet en een team van vrienden gingen voortvarend aan de slag. Zij zag het project als een manier om het rijke christelijke erfgoed van Wales en Engeland te behouden.

Juliet was behalve schrijfster ook kunstenares. Ze schilderde een drieluik voor de kerk van Pilleth en droeg bij aan een aantal plaatselijke tentoonstellingen.

Na Brians dood in 2011 bezocht ze haar zus Rachel in Australië en haar zoon Mark in Zuid-Afrika, waar hij en zijn vrouw Cathy een kostschool runden. Terug in Presteigne, tegen het einde van haar leven, las ze graag voor uit de Psalmen en gedichten zoals The Rolling English Road en The Donkey van G K Chesterton, en The Lake Isle of Innisfree van W B Yeats.

Zij overleed in Kington, Herefordshire, op 24 januari 2023 op 92-jarige leeftijd, en wordt overleefd door haar twee zonen, Philip, historicus aan de Universiteit van Kent, en Mark, directeur van St Columba's College, Dublin, en door vijf kleinkinderen.

Michael Smith

Voor het eerst gepubliceerd in The Scotsman, Edinburgh, 24 februari 2023.