De dwangmatigheden die ons drijven

Bijna 20 jaar geleden schreef ik een klein boekje getiteld The Sound of Silence, dat je hier van deze website kunt downloaden. Het ontstond na een lezing die ik gaf voor een zakelijk publiek in Bangalore, India, in 2001. Het ging over inspiratie in een tijdperk van informatie. "In een informatietijdperk komt echte inspiratie in tijden van stille reflectie," zei en schreef ik. Een collega draaide zich naar me toe en zei: "Dat moet je laten drukken." Het wordt nu voor de achtste keer gedrukt.

Hoe weten we dat de "echte inspiratie" die we denken te krijgen constructief is? Want de dwang die ons drijft is maar al te gemakkelijk corrumperend. Om ons hiertegen te beschermen, stelde de oprichter van IofC , Frank Buchman, voor dat we ons denken en ons leven zouden meten in het licht van absolute morele normen: eerlijkheid, zuiverheid (van hart en motief), onbaatzuchtigheid en liefde (voor mensen, planeet en toekomstige generaties).

Deze normen waren een parate samenvatting van de leer van Christus in de Bergrede. Buchman moedigde ons aan om de Schriften - onze heilige boeken uit onze verschillende geloofstradities - elke dag te lezen. Zeker een goede dwang.

Alles wat niet aan de vier morele normen voldeed, was waarschijnlijk corrumperend. Zoals Buchman zou zeggen, is de melancholische volgorde "de blik, de gedachte, de fascinatie en de val". We kunnen niet altijd vermijden wat we zien. Maar we kunnen de link tussen de blik en de gedachte en fascinatie verbreken.

Bovendien moeten we waar nodig onze excuses aanbieden en onrecht dat we hebben gedaan terugbetalen, in een geest van restitutie. Met andere woorden, rechtzetten wat verkeerd is. De ervaring kan bevrijdend zijn.

Maar ik ben me er ook van bewust dat, als iemand van in de 70, mijn verleidingen en morele compromissen niet makkelijker of minder worden. Er zullen altijd verleidingen zijn. Maar we hoeven ons er niet door te laten verleiden tot zonde.

De gevarentekens zijn wanneer ik moe ben of wanneer ik alleen aan mijn eigen behoeften denk in plaats van te zorgen voor en te bidden voor mijn familie, vrienden en de mensen om me heen.

Wat, kunnen we ons afvragen, zijn onze dwangmatigheden? Te veel eten, of gewoon ongezond eten? Te veel uitgeven? Corrumperende gewoonten? De gemakkelijke toegang tot online pornografie? Woede? Kritiek op anderen, in plaats van waardering en een geest van dienstbaarheid aan anderen? Over wijlen koningin Elizabeth II werd gezegd dat ze een diep plichtsgevoel had om haar volk te dienen. Het was haar allesoverheersende drang.

Misschien moeten we allemaal worstelen met de schaduwzijden van onze eigen menselijke aard. In haar boek Super Infinite schrijft de schrijfster en Oxford Fellow Katherine Rundell over de strijd die de dichter John Donne had tussen het vleselijke en het geestelijke in zijn leven. We kennen hem nog van zijn beroemde zinnen: "Geen mens is een eiland, geheel op zichzelf; iedere mens is een stuk van het continent, een deel van de hoofdmoot...; de dood van een mens vermindert mij, omdat ik betrokken ben bij de mensheid, en daarom nooit stuur om te weten voor wie de klok luidt; hij luidt voor u".

Rundell schrijft dat "het glorieuze woorden zijn. Als we ze konden geloven, zouden ze de wereld op zijn kop zetten. Ze werpen onze onderlinge verbondenheid niet op als een last maar als een groots project: onze met elkaar verweven levens ontlenen hun betekenis alleen aan elkaar."

Toch kon Donne al veel eerder de vruchtbaarste liefdespoëzie schrijven die zelfs de lezers van vandaag zou choqueren en ons zou doen blozen.

We veranderen, we groeien, en in het geval van Donne deed hij dat om een geestelijke en deken van St Paul's Cathedral te worden. Zijn leven illustreerde onze onderlinge verbondenheid.

Het temmen van onze dwangmatigheden is de weg naar spirituele groei - groei in ons karakter, net zoals dat voor Donne het geval was. Voor mijzelf is het een strijd waar ik resoluut voor kies en waar ik mijn energie in wil steken. In tegenstelling tot Mick Jagger kunnen we allemaal voldoening hebben. En als ik tekortschiet? Er is altijd vergeving van een barmhartige en liefdevolle God.